Cimon en Pero

Dit beeldhouwwerk slaat terug op de legende van Cimon en Pero die erg populair was in de klassieke oudheid. De oude, uitgehongerde Cimon zit in de gevangenis vastgeketend aan zijn voet. Als ter dood veroordeelde is hij gedoemd aan hongersdood te sterven. Zijn dochter Pero bezoekt hem en laat hem drinken aan haar borst. Haar voedzame moedermelk geeft hem opnieuw levenskracht. Het verhaal grijpt de stadsmagistraat zo aan dat hij Cimon terstond vrijlaat. Gedurende de rest van zijn leven mag hij op kosten van de staat leven en hoeft hij geen honger meer te lijden.
Al gauw werd Pero het toonbeeld van de liefdevolle toewijding van een kind aan zijn of haar ouders.
Op stilistisch vlak doet deze Cimon en Pero aan de classicistische beeldhouwer Jerôme Duquesnoy II denken. Daar is in de loop der jaren echter heel wat discussie over geweest. Sommige kunsthistorici schrijven het beeld dan ook aan de Antwerpse beeldhouwer Artus Quellinus I toe.

Extra betekenis

In de legende komt Pero’s zuigeling aanvankelijk niet voor. In de 17de eeuw wordt het kind steeds vaker uitgebeeld om een incestueuze interpretatie tegen te gaan. Bovendien geeft het kleintje het verhaal een extra betekenis. De drie generaties - het kind, de volwassen Pero en de oude Cimon - maken dat dit beeld zowel jeugd als ouderdom symboliseert. 

Terug naar het overzicht